Zelfmoordterroristen zijn gemakkelijk te herkennen. Ze zijn nerveus; het is tenslotte hun eerste keer. Er zijn twaalf kenmerken waaraan ze voldoen en als Reacher 's nachts in New York in de trein zit met vijf andere passagiers in de coupé, is het een kwestie van afvinken. Vier passagiers zijn in orde. Eentje niet.
Heeft Reacher het bij het rechte eind? Kan hij een aanslag voorkomen? Een ding is zeker: voordat hij het weet is hij onderdeel van het probleem, en dus kan hij niet anders dan besluiten ook onderdeel van de oplossing te worden.
****
Lee Child heeft al heel wat boeken (19) op zijn naam staan sinds hij zich in 1995 full-time op het schrijven van boeken heeft gestort. Vanaf boek 1, Killing Floor (Jachtveld) dat in 1997 verscheen had hij meteen succes. Sluipschutter is voor zover ik me kan herinneren, mijn eerste van zijn hand maar het is helemaal mijn ding, raar dat ik er niet eerder op gestuit ben.
Wat in de eerste plaats opviel, was dat Lee Child met ontzettend veel humor schrijft. Sommige dialogen waren om van te snoepen. Dat geeft onmiddellijk een meerwaarde. Maar dat is niet alles.
Het boek heeft een heel goede plot waarin langzamerhand alles verduidelijkt wordt. Er waren verschillende groepen in actie en wie voor wie werkte was de vraag die Reacher moest verduidelijken. En wie er loog of de waarheid vertelde. Het was vaak een echt kat en muis spel. Een boek dus met heel veel actie. Je ziet zo de verfilming voor je. Heel het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van Jack Reacher en het was mooi om te lezen hoe hij tot bepaalde conclusies kwam, je kon goed meevolgen. Prachtig.
Waarom ik niet eerder een Lee Child gelezen heb, is me een raadsel. Deze schrijver is een ontdekking evenals de Amerikaanse ex-militair Jack Reacher, de persoon rond wie al de boeken van Child draaien. Ik ben helemaal overtuigd.
Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (2009) - 400 blz.
Oorspronkelijke titel: Gone Tomorrow - Vertaling: Jan Pott
Geen opmerkingen:
Een reactie posten