Hans Devriendt. Brave echtgenoot, voorbeeldige vader van twee kinderen, onberispelijke medewerker in een cultuurcentrum. Zijn leven lijkt harmonieus, tot hij op een huwelijksfeest geconfronteerd wordt met iets wat hem de adem beneemt. Hij besluit wraak te nemen. Bloedige wraak. Hij kondigt dat aan via Facebook, want zo veel mogelijk mensen moeten directe getuigen worden van wat er gebeurt. Als de eerste dode valt, beseft John Leyssens, hoofdrechercheur van de federale politie in Leuven, de ernst van de zaak. De Computer Crime Unit moet de Facebookpagina traceren, maar bijt er haar tanden op stuk. Als even later ook een tweede en een derde slachtoffer vallen, schakelen Leyssens en Van Cattendyck in een hogere versnelling. Stukje bij beetje ontrafelen ze een onthutsende en kwetsende waarheid, die uitmondt in een gruwelijk en zinderend einde. Wie zijn de slachtoffers? En wie is de dader?
Bart Debbaut heeft met De Facebookmoorden zijn derde thriller afgeleverd. Het was echter mijn eerste en gelijk een meevaller.
***
Bart Debbaut heeft met De Facebookmoorden zijn derde thriller afgeleverd. Het was echter mijn eerste en gelijk een meevaller.
Het is niet zo dat het een flitsend of spannend verhaal is, maar toch ben je genoopt om verder te lezen. Dit is vooral te danken aan de degelijk opgebouwde en originele plot. Van in het begin ken je de dader en volg je zijn moordplannen en de uitvoering ervan. En tegelijk begint dan het moordonderzoek door de twee speurders John Leyssens en Mieke Van Cattendyck. Maar het is wachten tot aan het einde om het motief te weten alhoewel je in de loop van het verhaal toch al serieuze vermoedens begint te krijgen.
De schrijver heeft zijn personages redelijk uitgedacht en ook al is dit het derde boek met de twee speurders, toch kon ik volgen. En af en toe worden wat persoonlijke en relationele beslommeringen beschreven. Het gaf het verhaal een bredere invulling en de personages werden levensecht.
Het is echter niet zo dat je in het verhaal gezogen wordt of dat je je betrokken voelt. Het is ook niet zo'n dik boek, alles is beknopter en gaat sneller. Het wisselen tussen de persoonsvormen was af en toe verwarrend, maar dit is een detail. Net zoals het gebruik van bepaalde uitdrukkingen die ik iets minder geslaagd vond alsook de opvallend harde taal die door het politiekorps gebezigd wordt.
Al bij al een goed verhaal en zeer actueel. Niet alleen wat betreft het onderwerp maar ook door het gebruik van de huidige vormen van communicatie.
Uitgeverij: Manteau (2010) - 267 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten