Christine wordt 's ochtends wakker in een vreemd bed, in een vreemd huis, naast een man die ze niet kent. Ze herinnert zich niets van wat er die nacht is gebeurd en besluit snel haar kleren aan te trekken en naar huis te gaan. Maar dan ziet ze zichzelf in de spiegel. Christine herkent zichzelf niet: ze is veel ouder dan ze dacht.
De man vertelt haar dat hij Ben heet, dat ze al tweeëntwintig jaar getrouwd zijn en dat ze in haar eigen huis is. Haar geheugen is jaren geleden aangetast door een ernstig ongeluk. Elke nacht als Christine slaapt worden haar herinneringen gewist. Elke ochtend opnieuw moet iemand haar vertellen wie ze is.
Christine is volledig afhankelijk van Ben. Maar dankzij een dagboek, dat ze op advies van haar dokter bijhoudt, ontdekt ze dat Ben haar lang niet alles vertelt.
Een debuut. Met een toch wel zeer aparte kaft, geen titel, geen naam, het oogt mysterieus.
****
Een debuut. Met een toch wel zeer aparte kaft, geen titel, geen naam, het oogt mysterieus.
Het verhaal wordt vanuit de ik-persoon verteld en dat is niet evident met een geheugen van slechts één dag. De oplossing is natuurlijk een dagboek. Watson is er in geslaagd om de lezer hiermee te boeien.
Dat het moeite heeft gekost, is wel duidelijk want het verhaal verslapt soms, daar zijn de herhalingen verantwoordelijk voor. Voor Christine is het natuurlijk allemaal nieuw, elke dag weer. Het overgrote deel van het boek leest als een roman. Toch heeft Watson er langzaam maar zeker spanning weten in te brengen, met dank aan een goed geconstrueerde plot en het overtuigende personage Christine. De verwarring waarmee Christine elke dag weer mee af te rekenen krijgt, heeft hij kunnen overbrengen op de lezer. Verder lezen is de enige optie.
En dan zijn er zo weinig personages in dit boek. De schrijver heeft dan niet veel werk om ze te duiden, maar het maakt het toch ook moeilijker om de lezer te blijven boeien. Maar hier is hij met vlag en wimpel in geslaagd.
Het tweede dagboek deel was goed uitgewerkt, maar met het derde en laatste deel van het boek, stuikt het verhaal echter wat in elkaar. Het is een kort deel en er gebeurt vrij veel, en het tempo ligt zó hoog dat het er zomaar afgehaspeld bij hangt. Tja, hij moest misschien zijn trein halen?
Een andere bemerking is dat het verhaal, een paar keer toch, net de grenzen van de geloofwaardigheid overschrijdt. Zo kan de manier waarop Christine uit de instelling ontslagen wordt, er bij mij niet in.
Maar desondanks heeft dit debuut me overtuigd, het grootste deel van het verhaal was boeiend en interessant en vooral de subtiele manier waarop spanning gecreëerd werd, viel zeer in mijn smaak.
Uitgeverij: Ambo|Anthos (2011) - 332 blz.
Oorspronkelijke titel: Before I Go to Sleep - Vertaling: Caecile de Hoog
Geen opmerkingen:
Een reactie posten