De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween - Jonas Jonasson

Allan wordt 100 en dat wordt groots gevierd in het bejaardentehuis, behalve dan dat de jarige het op zijn heupen krijgt en kort voordat het feest losbarst, vertrekt. De tijd die hem rest kan hij beter besteden, vindt hij en hij klimt uit het raam en verdwijnt. Pers en burgemeester hebben het nakijken.

Allan is een nuchter type dat weinig tot geen angst kent en dat verder niet al te lang stilstaat bij zijn beslissingen, maar ad hoc handelt en het avontuur op zijn hoogbejaarde leeftijd niet schuwt. Met alle gevolgen van dien. Zo let hij even op een koffer voor iemand die maar niet terugkomt en dus gaat de koffer mee de bus in. Woeste achtervolgingen, een bonte club figuren die Allan rond zich verzamelt, hij houdt er in elk geval de vaart in. Tegelijkertijd passeren de memorabele momenten uit zijn leven én die van de twintigste-eeuwse geschiedenis de revue.

***

Het boek wordt binnenkort verfilmd staat er ook nog op de achterflap, tijdens het lezen had ik dat ook al bedacht, dit boek lijkt me daar uitermate geschikt voor. Soms vraag ik me af wie zoiets toch allemaal kan verzinnen.

Het is dus een zeer fantastisch, onwerkelijk en absurd boek. Toch heb ik minder gelachen dan ik verwacht had. En heel soms had ik wat moeite om in het verhaal te blijven zeker als er zo'n geschiedenisstukje voorbij kwam. Maar het was zeker geen geschiedenisles, eerder een zeer beknopt overzicht van de hoogtepunten van de wereldgeschiedenis en dit op een ludieke manier gebracht, maar zoals gezegd soms wat van de saaie en langdradige kant.

Een bedenking die ik me ook heb gemaakt is, dat de spelers in dit boek, het zootje ongeregeld, onder het mom van humor én de leeftijd van het hoofdpersonage, wegkomen met uiteindelijk toch criminele feiten.

Wat ik wel zeer kon appreciëren was dat impliciet dingen aan de kaak werden gesteld zoals bijvoorbeeld de adoratie van mensen voor 'belangrijke' en zodoende 'bekende' personen. Eigenlijk wordt 'belangrijkheid' in zijn totaliteit hier ontmaskerd. Uiteindelijk is het maar wat mensen er van maken en is het dan werkelijk zó belangrijk allemaal? En dan is er daar nog de hypocrisie en de 'schone schijn'. Een mens is maar een mens, hoe belangrijk of bekend ook, en dat is wel heel duidelijk na het lezen van dit boek.

Dit is een blij boek, vlot ook en plezant om te lezen, maar niet meer dan dat. En zeker grappig maar niet hilarisch.

Uitgeverij: Signatuur (2011) - 358 blz.
Oorspronkelijke titel: Hundraâringen som klev ut genom fönstret och försvann - Vertaling: Corry van Bree

Zoenoffer - Karin Slaughter

Een duister geheim werpt een schaduw over Grant County als de dertienjarige Jenny zich moedwillig laat neerschieten door politiecommissaris Jeffrey Tolliver. Bij de lijkschouwing doet kinderarts Sara Linton een schokkende ontdekking, die wijst in de richting van misbruik. De ex-echtgenoten Sara en Jeffrey werken noodgedwongen samen bij het oplossen van deze zaak.

Jeffrey wordt in zijn speurwerk verder bijgestaan door de getraumatiseerde rechercheur Lena Adams, die zich vastbijt in haar werk en in de ban raakt van de jongen die de sleutel van het misdrijf in handen lijkt te hebben. Als de ontknoping nabij is, slaat het noodlot opnieuw toe.

***

Het tweede boek in de Grant County reeks en Slaughter is er weer in geslaagd om een goed geconstrueerd boek neer te pennen. Toch heb ik nu wel enkele bedenkingen.

Aangezien dit een boek uit een reeks is, wordt er verder geborduurd op gebeurtenissen uit het eerste boek en krijgen personages een verdere invulling. Dit is in dit boek zeer expliciet en zodoende is het een groot voordeel indien je het eerste boek Nachtschade gelezen hebt. Maar Slaughter heeft het naar mijn inziens wel heel erg doorgedreven. Grote delen zijn een herneming en dat had nu echt niet gehoeven.

Vaak en zeker naar het einde toe had ik regelmatig déja vu gevoelens. Ik begon al te twijfelen of ik het boek al niet gelezen had, maar het is eerder een gevolg van men vorige bedenking. En daardoor begon ik men betrokkenheid te verliezen.

Dan zijn er ook nog enkele discrepanties te bespeuren in het boek, zo erg soms, dat ik passages een aantal keer herlas omdat ik dacht dat ik toch iets gemist had, maar nee hoor, het was een fout van de auteur, of misschien van de vertaler, daar heb ik geen zicht op. Ook aan de uitwerking en de geloofwaardigheid van het verhaal schort er soms iets, het lijkt niet allemaal even juist en passend.

Slaughter maakt er werk van om psychologisch zeer grondig te zijn en daardoor heeft ze een zeer inlevende manier van schrijven. Toch moet hier gezegd dat ze vaak dezelfde bewoordingen gebruikt.

Verder is dit wel een goed boek. Het eigenlijke thema had ik niet zien aankomen, het was verrassend en ik zat er bijna letterlijk bij met open mond. De misdaden die hier aan bod komen, je weet dat ze bestaan maar eigenlijk wil je dit liever niet weten. Het is schokkend maar spijtig genoeg een zeer reëel gegeven, het is ook nu niet weg te slaan uit de nieuwsberichten. Karin Slaughter heeft dit zeer integer gebracht en er een mooi verhaal van gemaakt.

Eerder: Versplinterd, Nachtschade

Uitgeverij: De Bezige Bij (2003) - 430 blz.
Oorspronkelijke titel: Kisscut - Vertaling: Ineke Lenting

Dodemansrit - Peter James

Carly Chace is nog in shock, tien dagen nadat ze betrokken was bij een verkeersongeval waarbij een student van Brighton University om het leven kwam. Dan krijgt ze een bericht waardoor haar leven in een nachtmerrie zal veranderen: het slachtoffer blijkt familie van een Amerikaanse maffiabaas te zijn, en  de bestuurders van de andere twee voertuigen die betrokken waren bij het ongeluk zijn gemarteld en vermoord teruggevonden. Inspecteur Roy Grace geeft Carly het advies onder te duiken en haar identiteit te veranderen; zij zou wel eens het volgende slachtoffer kunnen zijn. Carly weigert dit; ze weet dat de maffia haar prooi toch wel vindt, en als de politie niet in staat is hen te stoppen, dan zal ze dit zelf moeten doen. Maar de moordenaar is haar al een stap voor: hij heeft haar in het vizier en wacht op het juiste moment om toe te slaan...

****

Een rechttoe en rechtaan thriller en dat is ook wel eens een verademing. Het hoeft echt niet altijd moeilijk te zijn, er valt zeker iets te zeggen voor een normale chronologische volgorde.

Ook met deze thriller van Peter James word je onmiddellijk gegrepen door het verhaal, één voor één worden de personages voorgesteld en dan is het actie, het accident. Vervolgens wordt het onderzoek opgestart, inspecteur Roy Grace geeft weer het beste van zichzelf.

Doordat dit boek behoort tot een reeks, de Roy Grace thrillers, worden er ook nu enkele tipjes van de sluier opgelicht over het verleden, met name de verdwijning van zijn vrouw tien jaar geleden. En ditmaal is het een serieuze tip.

Een ander zijlijntje is de zwangerschap van zijn huidige vriendin die tevens de patholoog van dienst is.

Wat nu minder aan bod komt, is de psychologische duiding. Dit boek moet het echt hebben van zijn verhaal. En je ziet het zo voor je als film.

Drie sterren zou ik ditmaal zeggen, maar toch een vierde gewoon omdat het een spannend, aangenaam en tof boek is om te lezen, en ik er echt van genoten heb. 

Eerder: Op sterven na dood, Ten dode opgeschreven, Doodskus

Uitgeverij: De Fontein (2011) - 379 blz.
Oorspronkelijke titel: Dead Man's Grip - Vertaling: Lia Belt

De verliezers - William Lashner

Voor veel geld is advocaat Victor Carl bereid zich te verdiepen in de zaak van topkok François Dubé. Dubé beweert onschuldig te zijn aan de moord op zijn vrouw, waarvoor hij levenslang heeft gekregen. Carl wordt ingehuurd om de zaak opnieuw voor de rechter te krijgen, hoewel hij twijfelt aan het verhaal dat zijn cliënt hem vertelt. Algauw komt hij erachter dat hij in een slangenkuil is terechtgekomen en dat hij wordt gemanipuleerd door politie en justitie. Wanneer dan ook nog de kroongetuige van destijds wordt vermoord, begint Carl te geloven dat zijn cliënt mogelijk toch onschuldig is...

****

Weer een onbekende schrijver, en het is weer eentje om te onthouden.

Het eerste wat me zo aansprak in dit boek is de humor, het was toch enige tijd geleden dat ik nog zo gelachen heb om een boek. En ook al was het soms op het hilarische af, toch was het er niet over. Ik verheug me in ieder geval al op een volgende boek van Lashner.

Het is een rechtbank thriller. William Lashner heeft de rechtszaal verhoren schitterend weer gegeven, het was een waar genoegen om deze te lezen.

Inhoudelijk heeft het boek een hoofdverhaal, de advocaat die op zoek gaat naar de moordenaar van de vrouw van zijn cliënt. In het zijspoor hiervan komt hij in contact met een tandarts, als je tandpijn hebt, is dat uiteraard de aangewezen man. Deze Bob komt echter wel heel vaak aan bod en dit is wel heel erg raar. Hij is goed voor verschillende lachwekkende momenten en uiteindelijk wordt zijn aanwezigheid in het boek duidelijk. 

Dan is er ook nog een heel apart nevenverhaal, een kleintje, over een pro deo zaak die Victor aanneemt, en waar hij een klein jongetje als cliënt heeft. Vooral dit verhaal geeft je een bredere kijk op Victor, want anders zou je hem alleen zien als een cynicus van de hoogste orde met geen hart of mededogen met de medemens. Verder voert de auteur nog enkele kleurrijke figuren ten tonele.

Door al deze feiten kwam het eigenlijke verhaal toch wel op de achtergrond te staan. Voor sommigen misschien een breekpunt maar voor anderen helemaal geen punt. Zo ook niet voor mij, het bleef een waar genot om dit boek te lezen.

Lashner heeft me aangenaam verrast en doet verlangen naar meer.

Uitgeverij: A.W.Bruna (2007) - 406 blz.
Oorspronkelijke titel: Falls the Shadow - Vertaling: Jan Smit

Vleermuisman - Jo Nesbø

In Australië wordt de jonge Noorse actrice Inger Holter om het leven gebracht. Politie-inspecteur Harry Hole reist van Oslo naar down under om de zaak te onderzoeken. Aan de Australische westkust aangekomen, ontdekt hij dat er in korte tijd meerdere jonge, blonde vrouwen zijn verkracht en gewurgd. Hole werkt samen met een collega van de politie van Sydney: Andrew Kensington, een aboriginal. Ze sluiten vriendschap en Kensington introduceert Hole in een wereld die deze niet kent: die van de oorspronkelijke bewoners van Australië en hun cultuur. Zo hoort hij dat de vleermuis voor de aboriginals het symbool is van de dood.

***

Dit is het derde boek van Nesbø dat ik lees maar deze Vleermuisman is zijn debuut uit 1997 waarin we kennis maken met Harry Hole die in de meeste van zijn volgende boeken de dienst uitmaakt.
Veel heb ik hier niet te vermelden, het is gewoon een goed boek maar het heeft zeker geen overweldigende indruk achter gelaten. Wat ik wel kon appreciëren is de humor die erin zit, zo grappig soms.
Waar ik in zijn latere boeken de plot schitterend vond, was deze hier goed maar soms vergezocht. De auteur heeft zijn kwaliteiten duidelijk bijgespijkerd met de jaren.
De personages die hij heeft neergezet zijn wel kleurrijk en verrassend. En het is wel fijn om nu meer te weten van de begin jaren van Harry Hole als Politie-inspecteur en de reden waarom hij is wat hij is en doet wat hij doet.
Een vlot boek, niet meer maar ook niet minder.
Eerder: De sneeuwman, Headhunters

Uitgeverij: Signature (2000) - 399 blz.
Oorspronkelijke titel: Flaggermusmannen - Vertaling: Annelies de Vroom en Paula Stevens