Kom je spelen? - Louise Millar

Als alleenstaande moeder in Londen is het niet makkelijk om goede opvang voor je kind te regelen. Dat ondervindt Callie aan den lijve. Ze vindt steun bij haar buurvrouw Suzy, die gelukkig graag bijspringt om haar dochtertje Rae op te vangen na schooltijd. De afgelopen jaren zijn Callie en Suzy goed bevriend geraakt, en Suzy doet er echt alles aan om Callie en Rae welkom te heten in haar grote, chaotische en schijnbaar gelukkige familie.

Maar Callie weet dat Suzy's gezin niet zo perfect is als ze doet voorkomen, en hun vriendschap komt onder druk te staan als Callie besluit weer aan het werk te gaan. In een poging minder van Suzy afhankelijk te zijn, knoopt ze een vriendschap aan met Debs, die net in de straat is komen wonen. Maar Debs is een apart figuur - niet iemand bij wie je je kind zomaar achterlaat, zeker niet naarmate je meer te weten komt over haar verleden...

***

Dit is een boek waarvan ik niet kan zeggen of het nu echt heel goed is of gewoon goed. Het is eens iets anders, dat wel en het thema is fascinerend maar richt zich toch vooral naar een vrouwelijk publiek.

Aanvankelijk is het boek een roman, we leren de verschillende personages kennen, beetje voor beetje, het duurt zelfs tot aan het einde eer het beeld volledig is. Dat is echt knap gedaan van de schrijfster. Het werkt intrigerend, je weet dat er dingen aan de hand zijn, daardoor is het van in het begin op een speciale manier toch spannend, ook al gebeurt er dadelijk niet veel. Echt spannend wordt het dan dik halverwege het boek.

Millar heeft levensechte personages neergezet, je wordt in hun verhaal meegezogen. Soms had ik wel wat moeite met de plotse karakterveranderingen. Ook de manier waarop het verraad aan het licht komt, is vergezocht, zo zie ik het in realiteit niet gebeuren. De plot is zeker niet de sterkste kant van het boek.

Toch was dit een interessant boek, Millar weet haar lezers te boeien. Een geslaagd debuut. 

Uitgeverij: De Fontein (2012) - 345 blz.
Oorspronkelijke titel: The Playdate - Vertaling: Jan Smit

De zomergodin - Carol Goodman

Al meer dan tweehonderd jaar komen schilders, dichters en musici naar het stadje Arcadia Falls in de Catskill Mountains. Wanneer Meg Rosenthal een aanbod krijgt om docent te worden aan de universiteit van Arcadia, lijkt het een ideale kans om een nieuw leven te beginnen. Net weduwe geworden, hoopt Meg dat zij en haar lastige tienerdochter Sally er rust kunnen vinden. Hoewel Arcadia Falls nog mooier blijkt te zijn dan Meg zich had voorgesteld, gaat het er niet bepaald vredig aan toe. De universiteit wordt geteisterd door bedrog, verraad, en misschien zelfs moord. Algauw begint Meg te vrezen dat ze zichzelf - en haar dochter - ernstig in gevaar heeft gebracht...

**

Carol Goodman debuteerde in 2002 met Het meer van de meisjes, een boek dat meer dan geweldig was. Daarna verschenen nog De schaduw van mijn moeder, De verdronken tuin, De verborgen orchidee en nu dus De zomergodin. Scholen, kunst, moeder-dochter relaties, geheimen, oude verhalen en het bovennatuurlijke zijn thema's die steeds terugkomen in haar boeken, alsook het wisselen van perspectief heden en verleden.
Haar eerste boeken kon ik helemaal appreciëren, maar er is zoveel van terug te vinden in dit boek dat het nu toch wat afgezaagd klinkt. Het verhaal is zelfs van de flauwe kant en het einde al helemaal. Haar vorige boeken konden ook thrillers genoemd worden, maar dat was hier niet het geval, het roman gehalte overheerste heel het boek. Nu en dan is er een poging ondernomen om het op thriller niveau te brengen, maar dit is jammerlijk mislukt.
En dan zijn er nog de vele pubers in dit boek, het verzandt daardoor in een melodramatisch én puberaal verhaal.
Maar er zijn ook positieve dingen te vermelden, zo is het sprookje van het wisselkind dat de basis is van dit verhaal, best boeiend en het stemt tot nadenken. Goodman heeft interessante karakters ten tonele gevoerd ook al diept ze ze niet uit. En ze schrijft goed en vlot en zo leest het ook, ontspannend, veel nadenken is niet nodig.
Dit vijfde boek van Carol Goodman is als thriller niet geslaagd en absoluut geen aanrader. Als roman en met niet te hoge verwachtingen is hij wel vlot leesbaar.

Uitgeverij: The House of Books (2011) - 431 blz.
Oorspronkelijke titel: Arcadia Falls - Vertaling: Cherie van Gelder

Het experiment - Sebastian Fitzek

Bij een ongeluk heeft Marc Lucas zijn vrouw en ongeboren kind verloren. Zelf heeft hij een splinter in zijn nek, die helse pijn veroorzaakt. Erger dan dat is de depressie die zich na het ongeluk van hem meester maakt.

Dan stuit hij op een advertentie voor een kliniek die experimenteert met het wissen van traumatische gebeurtenissen uit het geheugen. Marc gaat erheen, maar besluit niet deel te nemen aan het experiment omdat zijn gehele identiteit erdoor zou worden gewist. Als hij de kliniek verlaat, zijn er echter verontrustende tekenen dat dit al gebeurd is en begint voor Marc een hallucinatoire zoektocht.

****

Fitzek heeft weer een enorm spannend verhaal neergepend en net zoals zijn vorige ook zeer filmisch, je ziet het zo voor je.
We volgen het hoofdpersonage in een carrousel van gebeurtenissen, termen die in mij opkomen zijn, mysterieus, vreemd, verwarring, hallucinatie, waanzin. Je kan het zo gek niet bedenken of Marc maakt het mee. Het maakt het boek ongelooflijk spannend, ik kon weer niet snel genoeg lezen. Voortdurend word je van de ene ongelooflijke en onverklaarbare situatie naar de andere gesleept. Schitterend gedaan. Evenals het hoofdpersonage ben je als lezer mee in de war, wat is realiteit en wat niet, hoe valt dit allemaal uit te leggen. Soms is het een tikje ongeloofwaardig, maar dit is helemaal geen punt.
De personages zijn niet zo dik gezaaid, maar dat komt alleen maar de uitwerking ten goede, ze klinken zeer levensecht.
Toch net geen vijf sterren voor dit boek en dit omdat de climax uiteindelijk een anti-climax is, het viel me tegen. 
Maar verder niets dan lof voor Het experiment, zo spannend maak ik ze niet vaak mee. En Fitzek geeft af en toe een prikje om even over na te denken. 
En als toemaatje krijg je van de auteur nog een leuk klein stukje over het idee achter het boek en een mooi uitgewerkt dankwoord.
Eerder: De therapie, De gijzeling, De wreker, De zielenbreker 

Uitgeverij: De Fontein (2010) - 335 blz.
Oorspronkelijke titel: Splinter - Vertaling: Annemarie Vlaming

Kijk niet weg - Linwood Barclay

Journalist David Harwood en zijn vrouw Jan zijn van plan om samen met hun vierjarige zoontje Ethan een mooie dag te spenderen in het Five Mountains-pretpark. Maar ze zijn er nog maar nauwelijks binnen of ze raken Ethan kwijt. In paniek gaan ze op zoek. Kort daarna vindt David hun zoontje terug, slapend in zijn buggy; maar nu is Jan zoek.

De alarmbellen gaan pas goed rinkelen als blijkt dat het park geen registratie heeft van het toegangskaartje dat Jan is verkocht, en dat ze niet voorkomt op de beveiligingstapes. Thuis is ze ook niet. Terwijl de politie David ervan verdenkt zijn vrouw te hebben vermoord met het verdwijningsverhaal als dekmantel, duikt hij in Jans verleden en komt erachter dat hij zijn vrouw eigenlijk nooit echt heeft gekend...

****

Dit vierde boek van Linwood Barclay is weer een boek om U tegen te zeggen. Het is zo'n schrijver waarvan je moeite hebt het boek even los te laten.

Inhoudelijk ligt dit boek in de stijl van zijn vorige boeken, vermissingen zijn toch wel zijn specialiteit. Daardoor had je wel eens het gevoel dat je het al eens gelezen had en was het verrassende er een beetje af.

Maar dit neemt niet weg dat het toch een spannende en zeer onderhoudende thriller geworden is. Barclay weet toch nog plotwendingen uit zijn mouw te schudden die je niet ziet aankomen.

Veel meer kan ik er niet van zeggen, gewoon een zeer goede thriller, niet vernieuwend maar eentje dat je met zeer veel plezier leest.

Eerder: Zonder een woord, Dicht bij huis, Vrees het ergste 

Uitgeverij: De Boekerij (2012) - 399 blz.
Oorspronkelijke titel: Never Look Away - Vertaling: Nienke van der Meulen

Wild water - Ruben van Dijk

Anne is de mooie en succesvolle echtgenote van Henk-Jan Rombouts, een saaie directeur-generaal op het ministerie van Veiligheid en Justitie. Op de stormachtige avond van 12 februari laat ze zich verleiden tot een onenightstand in een leegstaand vakantiehuisje bij Katwijk. Maar na afloop blijkt dat Anne en haar jonge minnaar Wessel niet meer weg kunnen. Het huis en de wijde omgeving stromen razendsnel vol water door een dijkdoorbraak.

Op een zelfgebouwd vlot laten Anne en Wessel zich landinwaarts drijven tot ze een verlaten bovenwoning aan de rand van een dorp bereiken. Dodelijk vermoeid en onderkoeld eten en drinken ze iets. Meteen daarna voelt Anne zich doodziek. Heeft Wessel haar vergiftigd? Wat Anne niet weet, is dat er bij de regering en de AIVD inmiddels volledige paniek is uitgebroken: naarmate de uren verstrijken, worden de aanwijzingen steeds sterker dat de dijkdoorbraak weleens een goed geplande terreuraanslag zou kunnen zijn...

**

De mooie cover van dit boek was me opgevallen en na het lezen van de korte inhoud sprak het me wel aan. De schrijver was me echter onbekend ook al is dit reeds zijn derde boek. Het zijn ecothrillers, de auteur houdt zich bezig met politiek en milieu en dit geeft hij nu vorm in fictie verhalen.
Het boek was een tegenvaller en dit alleen maar omwille van het slappe verhaal. Het is een dun boek met dan ook nog heel wat blanco bladzijden, dat geeft natuurlijk niet de mogelijkheid om er een uitgebreide plot in te verwerken. Het was zo mager dat het helemaal niet geloofwaardig overkomt, de zogenaamde terreuraanslag lijkt er maar bij gesleurd en wordt niet uitgewerkt. Aan het einde van het boek weet je uiteindelijk nog niets. Flauw.
En daardoor is het ook al helemaal niet spannend.
Met een goede en degelijke plot had dit nochtans een kanjer van een boek kunnen zijn. Ruben van Dijk kan zeker schrijven. Hij heeft een goede en vlotte schrijfstijl en heeft interessante personages ten tonele gevoerd die hij zeer karaktervol en boeiend heeft neergezet. En dat hij met kennis van zake schrijft is duidelijk, de waterdreiging is in Nederland ook een zeer actueel thema, het natuurgeweld laat zich niet altijd even goed temmen, als het al te temmen valt.
Een spijtige tegenvaller dus wat betreft het verhaal. De goed schrijfstijl heeft het niet kunnen opkrikken.

Uitgeverij: A.W. Bruna (2012) - 277 blz.